Ο προπονητής της Αλ-Ραγιάν, φιλοξενήθηκε στο Web Radio της ΕΟΚ και κλήθηκε να μιλήσει μεταξύ άλλων για το πρώτο του πέρασμα από τη χώρα της Μέσης Ανατολής, αλλά και για την επιστροφή του στην τωρινή του ομάδα.
Αναλυτικά όσα είπε ο Στέργιος Κουφός:
Για το πρώτο του πέρασμα απ’ το Κατάρ (2014-2016): «Τα πράγματα τότε ήταν εντελώς διαφορετικά. Την πρώτη φορά ήρθα δίδυμο με τον Θανάση Γιαπλέ και έπειτα από τρεις μήνες πήραμε και γυμναστή, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν και να κατανοήσουν εδώ το πόσο χρειάζεται ένας τέτοιος άνθρωπος και πόσο μπορεί να βοηθήσει την εξέλιξη όλων των παιδιών. Εγώ ήμουν πολύ τυχερός γιατί μόλις ήρθαμε εδώ μετά από ένα μήνα κερδίσαμε για πρώτη φορά στο Κατάρ το παναραβικό πρωτάθλημα, το οποίο έπαιξε και πολύ σπουδαίο ρόλο για το οτιδήποτε θέλαμε να κάνουμε σαν φιλοσοφία, σαν προπόνηση, σαν ένα πρόγραμμα. Αυτό μάς βοήθησε όλους, ακόμα και τον Βασίλη Φραγκιά στην εθνική ομάδα τότε, το ότι έπρεπε να περάσουμε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης για το πώς να δουλεύουν όλα τα παιδιά στο Κατάρ. Αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό τότε. Πραγματικά έζησα δυόμιση εξαιρετικά χρόνια».
Για το λόγο που πήγε την πρώτη φορά στο Κατάρ: «Πρέπει να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Ζιάντ, ένα δημοσιογράφο, που μαζί με τον Τάσο Μαγουλά τότε με είχαν προσεγγίσει για να με φέρουν στο Κατάρ. Πραγματικά νομίζω ότι έκαναν κίνηση «ΜΑΤ», το Κατάρ τότε χρειαζόταν έναν άνθρωπο σαν κι εμένα. Ο τρόπος που με προσέγγισαν για να πάω στο Κατάρ τότε ήταν πραγματικά αυτό που χρειαζόταν. Ήταν τέλεια η συνεργασία και όλα αυτά που πετύχαμε τότε εδώ και αισθάνομαι ότι έκανα ό,τι καλύτερο γινόταν για την οικογένειά μου και για εμένα τον ίδιο, παρ’ ότι ήμουν σ’ ένα τοπ επίπεδο για την Ελλάδα. Κακά τα ψέματα, και τα λεφτά παίζουν ρόλο σε όλο αυτό το κομμάτι, που τότε πραγματικά ήταν εξαιρετικά».
Για το πρώτο του πέρασμα απ’ την Αλ-Ραγιάν: «Τότε δεν ήταν καλά τα πράγματα. Παρ’ ότι το brand name της Αλ-Ραγιάν ήταν πολύ μεγάλο, απ’ το 2012 μέχρι το 2014 η ομάδα δεν πήγαινε καθόλου καλά, δεν είχε τίτλο. Η ουσία είναι ότι κατεβήκαμε και επαναφέραμε την ομάδα. Σε όλα αυτά είναι απαραίτητο να βρεις παίκτες και «εργαλεία» που θα κατανοήσουν το σκεπτικό σου. Είχα την τιμή τότε να ‘χω παίκτη τον legend της Ασίας, τον Γιασίν Μούσα και αυτός είναι ο λόγος που ξαναήρθα τώρα στην Αλ-Ραγιάν. Μπορούσα πράγματι να περάσω αυτήν τη «σκληρή» προπόνηση σε παιδιά που δεν είχαν μάθει να λειτουργούν έτσι, το scouting, το χρόνο που θα δαπανήσουμε στο scouting ή τον τρόπο που θα «διαβάσουμε» ένα παιχνίδι. Βρήκα τον συγκεκριμένο άνθρωπο σαν παίκτη, ο οποίος ήταν και στα τελειώματά του και αυτός ουσιαστικά μάς στήριξε αγωνιστικά. Μετά ήμουν τυχερός γιατί πετύχαμε και καλούς ξένους και ύστερα όλα πήραν το δρόμο τους. Μπήκε και λίγο η φιλοσοφία, αλλά είχα παιδιά-«στρατιώτες», αυτό ήταν το βασικό κομμάτι που επανάφερε την Αλ-Ραγιάν στους τίτλους όσο ήμασταν εκεί».
Για το λόγο που επέστρεψε φέτος στην Αλ-Ραγιάν: «Απ’ τη μία είναι η απογοήτευση προπονητικά απ’ την Ελλάδα, πολύ δύσκολα στην Ελλάδα μπορώ να βρω κάτι που θα δημιουργήσω, τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Το δεύτερο ήταν το τηλεφώνημα του Γιασίν, ο οποίος έγινε GM στην Αλ-Ραγιάν. Όταν σε παίρνει ένας τέτοιος άνθρωπος τηλέφωνο και όταν η ομάδα από τότε που φύγαμε «ταλανίζεται» και τα τελευταία 2 χρόνια είναι τελευταία, δε μπορείς να πεις «όχι». Ο άνθρωπος με παρακάλεσε να έρθω εκεί για να την «ξαναχτίσουμε» και θα έχω το χρόνο γι’ αυτό. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί οι άνθρωποι εδώ είναι απαιτητικοί, αλλά θα προσπαθήσουμε. Έχουμε πολύ νεαρά παιδιά και έχουμε βάλει σαν στόχο ένα πρόγραμμα τουλάχιστον 2 χρόνων δουλειάς και ύστερα να δούμε τι έχουμε καταφέρει».
Για το αν υπάρχει ταλέντο στο Κατάρ: «Νομίζω ότι οργανωτικά δε βρέθηκε κανείς απ’ τη μέρα που φύγαμε να κοιτάξει το μέλλον. Όλα αυτά γιατί όλοι κοιτούν το παρόν, το αν θα κερδίσουν ένα παιχνίδι και κανείς δε κοίταζε τι θα γίνει στο μέλλον. Εδώ είναι έτσι οι συνθήκες που όταν έχεις τα πάντα δε νομίζω ότι στρέφεσαι στο να γίνεις επαγγελματίας μπασκετμπολίστας και να έχεις κάποιον προπονητή να σού φωνάζει όλη μέρα ή να σού κάνει τόσες πολλές προπονήσεις για να γίνεις καλύτερος. Όλοι οι παίκτες που είναι στην Εθνική είναι παιδιά συνήθως απ’ την αφρικανική κοινότητα, ένας ή δύο είναι «καθαρά» καταριανοί. Στο κομμάτι αυτό δεν υπήρξε κάποιος να τούς γαλουχήσει, δηλαδή κάθε χρόνο να βρίσκει κάποια νεαρά παιδιά για να διαλέξουν τη μπασκετική τους ιθαγένεια και να μπορέσει να τούς προσφέρει μια μπασκετική «οικογένεια» στο Κατάρ. Στην εθνική ομάδα πραγματικά έχουν γίνει λάθη, τα τελευταία 6-7 χρόνια έχουν αλλάξει 5-6 προπονητές, μπορεί και παραπάνω. Με λίγα λόγια, δε στηρίζουν ένα πρόγραμμα και μόνο ο Μάνος Μανουσέλης ξεκινάει τώρα ένα πρόγραμμα με νεαρά παιδιά».
Για το μπάσκετ στη Μέση Ανατολή: «Η Μέση Ανατολή σε λίγο καιρό νομίζω ότι θα γίνει το κέντρο του μπάσκετ. Μόνο που η Σαουδική Αραβία θέλησε να πάρει τα δικαιώματα με 150 εκατομμύρια για 5 χρόνια στην Ευρωλίγκα και να φτιάξει δική της ομάδα που θα παίζει στη Μέση Ανατολή φτάνει για να δείξει το πώς θέλουν ν’ αναπτύξουν το μπάσκετ στην περιοχή. Όλες οι χώρες του κόλπου, το Μπαχρέιν, τα ΗΑΕ, η Σαουδική Αραβία, έχουν κάνει τις κινήσεις τους και έχουν γίνει πολύ καλύτερες. Μόνο το Κατάρ έχει μείνει πίσω, αλλά, όπως μου έχουν πει, θα προσπαθήσει να πάρει τη διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2027».
Για το από τι γλύτωσε και τι τού λείπει απ’ την Ελλάδα: «Καταρχάς γλύτωσα απ’ την… κατινιά. Στην Ελλάδα όλοι κρίνουμε τους πάντες, δεν υπάρχει μέτρο σε τίποτα. Δεν έλεγε κανείς «συγνώμη», κανείς «μπράβο», ξέρουμε μόνο να κρίνουμε. Αυτό που μού λείπει πάρα πολύ και ανυπομονώ να το ξαναζήσω είναι η φυσική ομορφιά, ο ήλιος, το καλοκαίρι, η παραλία, η καλή παρέα, το έξω, το γέλιο, ο χαβαλές, όλα αυτά».