Δεν μας αρέσουν οι “φωνές” απελπισίας ή καταδίκης ή οι αυθόρμητες και δίχως επεξεργασία, αντιδράσεις…
Μια υπόθεση μπορεί να έχει δύο , τρεις, πέντε, δέκα διαφορετικές πλευρές και, εφόσον είναι εφικτό, όλες θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για να βγει το τελικό συμπέρασμα και να μην οδηγηθούμε σε λάθος πόρισμα, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για καταστάσεις.
Κάποιες όμως υποθέσεις είναι “κραυγαλέες”, σαφείς και δεν απαιτούν καμία αμφισβήτηση, διότι αποδεδειγμένα έχουν έναν κοινό παρονομαστή.
Όπως συμβαίνει με τις περιπτώσεις των παιδεραστών δηλαδή, μια κατηγορία άρρωστων -νοητικά- ανθρώπων της κοινωνίας μας που δεν σηκώνουν καμία δικαιολογία για τις πράξεις τους.
Με θλίψη λοιπόν διαβάσαμε σήμερα το ρεπορτάζ της “Κρητικής Επιθεώρησης” (που αναπαρήχθη σε όλα τα ΜΜΕ Πανελληνίως) ότι ο καταδικασθείς για παιδεραστία Ρεθυμνιώτης προπονητής μπάσκετ και εκπαιδευτικός Νίκος Σειραγάκης, αποφυλακίστηκε! Αυτός που, οι αποκαλύψεις των ειδεχθών εγκλημάτων του συγκλόνισαν τη χώρα το 2011 και που, τον Μάιο του 2013 καταδικάστηκε για τις πράξεις του, κατάχρηση σε ασέλγεια και απόπειρα κατάχρησης, εις βάρος 36 παιδιών, αγοριών που θα μπορούσαν να είναι ο γιος σου (αγαπητέ αναγνώστη) και ο γιος μου…
Εν τέλει ορίστηκε να εκτίσει 25 χρόνια φυλάκισης ως ανώτατη εκτιτέα ποινή, που (εν τέλει) κατέληξε σε 8 έτη και κάτι, αφού πριν από μερικές ημέρες αποφυλακίστηκε από τις φυλακές των Γρεβενών, έχοντας -λέει- δείξει και εξαιρετική συμπεριφορά.
Πόσο όμως “χρυσώνει το χάπι” η καλή συμπεριφορά του στις φυλακές ή το γεγονός ότι ο Σειραγάκης δήλωσε τόπο διαμονής τη Θεσσαλονίκη, από όπου δεν επιτρέπεται να απομακρυνθεί, σύμφωνα με τους περιοριστικούς όρους, που προβλέπουν και την εμφάνιση του κάθε μήνα στο τοπικό αστυνομικό τμήμα; Πόσο δικαιολογείται ένας τύπος που χαρακτηρίστηκε “ανθρωπόμορφο τέρας”;
Και εν πάση περιπτώσει, με τι κανόνες λειτουργεί, ειδικά απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους, η δικαιοσύνη;
Ερωτήματα που θέλουν ψύχραιμες απαντήσεις…
Vas Fou
vasfou@hotmail.com
