Στο τηλέφωνο ευγενέστατος, το ηχόχρωμα της φωνής προδιαθέτει με ευμένεια, η συνέπεια στις επικοινωνίες χαρακτηριστική… ζητά συγγνώμη για τη μικρή αναβολή του ραντεβού γιατί «παρακολουθώ τον Πέτρο, παίζει σε ένα τουρνουά στην Κρήτη».
Πέρυσι, τέτοια εποχή περίπου τα’ χαμε πει στο Μέγαρο Μουσικής-για τα βραβεία του ΠΣΑΤ– όπου σεμνά και με χαμηλούς τόνους μου απάντησε στην ερώτηση για τον τίτλο του κορυφαίου αθλητή της χρονιάς του γιού του, του Στέφανου… Ο Απόστολος Τσιτσιπάς, είναι από μόνος του αυθύπαρκτος, λαμπρός και πετυχημένος…αλλά και «εξαρτώμενος» -τουλάχιστον για τις κορυφαίες διακρίσεις- απ΄ το παιδί του. Είναι η απαρχή του Στέφανου, αυτός και η γυναίκα του η Τζούλια Σαλνίκοβα, οι γονείς που έδωσαν ζωή σε τέσσερα παιδιά, τρία αγόρια και ένα κορίτσι και τα βλέπουν όλα να προκόβουν και να εξελίσσονται.
Η Τζούλια από τη Ρωσία, ο Απόστολος από το Προάστιο Καρδίτσας, μεγάλωσε με τ΄ αδέρφια του σ΄ ένα αγρόκτημα βλέποντας τους γονείς τους στις γεωργικές εργασίες. Τα φτερά άνοιξαν, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού-ναι, ήμασταν συμφοιτητές!- και πορεύτηκε τον προπονητικό του δρόμο, ταυτόσημο ουσιαστικά με το Νούμερο έξι της παγκόσμιας κατάταξης, τον Στέφανο. Στο προσκήνιο και το παρασκήνιο, μπρος και πίσω απ΄ τους προβολείς, στα εύσημα και τις επικρίσεις ενίοτε… Μιλήσαμε τηλεφωνικά λοιπόν, δεν άφησε τίποτα αναπάντητο και μέσα σ΄ όλα, αποκάλυψε το όραμά του και τις επιθυμίες του για τη ζωή και το μέλλον του…
-Απόστολε, γιόρτασες τα γενέθλιά σου προ ολίγων ημερών…είσαι ένα χρόνο σοφότερος, καλύτερος, ή σταθερά… ο ίδιος;
-Θέλω να λέω… σοφότερος γιατί πάντα προσπαθώ να αποκομίσω έστω και λίγα πράγματα περισσότερα από πέρυσι, ή και τα προηγούμενα χρόνια. Αναμφισβήτητα θα είναι πολύ σημαντική χρονιά για την περαιτέρω εξέλιξη αυτού που κάνω. Και όχι μόνο στο επαγγελματικό κομμάτι αλλά και να μπορώ να συνεχίσω να στηρίζω όλο «αυτό», δηλαδή την οικογένειά μου και τη ζωή των αγαπημένων μου ανθρώπων.
-Ο Στέφανος, στις ευχές που σου «έστειλε» σε συμβούλεψε να… μην φας πολύ τούρτα και χάσεις τη φόρμα σου. Τον… άκουσες;
-Δεν έφαγα καθόλου γιατί δεν ήμουν και στην καλύτερη διάθεση… ξέρεις όταν δεν είμαστε όλοι μαζί είναι αλλιώς… Συνηθίζω να γιορτάζω τα γενέθλιά μου με φίλους μου, με όλη την οικογένειά μου. Ο Πέτρος ήταν στην Κρήτη, ο Στέφανος στο Λονδίνο, φυσικά και έκανα γενέθλια ήμουν με τα δύο μικρότερα παιδιά μου, τον Παύλο και την Ελισάβετ και ετοιμάσαμε μια τούρτα… ούτε καν τούρτα, ήταν μια μηλόπιτα.! Και καλά -μου λέει η κόρη μου- μηλόπιτα; Και της λέω «δεν σ αρέσει το μήλο;» «Μ’ αρέσει το μήλο». «Είδες που ξέρω και τα γούστα σου;» (γέλια)
-Μου έλεγες ότι αυτές οι ημέρες είναι από τις ελάχιστες χαλαρές σου μες στη χρονιά. Είστε πλην του Στέφανου στις Ακαδημίες Μουράτογλου, στη Γαλλία χωρίς αγωνιστικές υποχρεώσεις…
-Τώρα πλέον είμαστε όλοι εδώ, εκτός από τον Στέφανο που βρίσκεται σε ένα προπονητικό κέντρο δίπλα στο Μονακό. Και ο Πέτρος, ο δεύτερος γιος μου μένει εδώ, στις Ακαδημίες Μουράτογλου και τις χρησιμοποίει και αυτός σαν κέντρο προπόνησής του. ‘Εχει μπει στο pro-team, μια ομάδα των Ακαδημιών Μουράτογλου που είναι ένα επίπεδο πριν παίξει σε επαγγελματικό ATP. Είναι μια ομάδα εν εξελίξει, για να γίνουν επαγγελματίες, είναι παιδιά που έχουν βαθμολογία, αλλά όχι τόσο υψηλή ώστε να τους επιτρέπει να μπαίνουν στα μεγάλα τουρνουά στα υψηλότερα επίπεδα. Είναι βαθμολογίες απ΄ το 200 έως το 1000 του ATP και ο Πέτρος είναι κάπου στο 900 στα μονά και 800 στα διπλά. Είναι σε αυτήν την ομάδα και προπονείται εδώ μαζί με τα προγράμματα της ακαδημίας. Ο Παύλος είναι και αυτός στις ακαδημίες του Μουράτογλου, μέσα στις οποίες λειτουργεί και ένα αγγλικό σχολείο, όπου φοιτά κανονικά και ταυτόχρονα έχει και πρόγραμμα εκγύμνασης σε ό,τι αφορά το τένις. Ως προπονητής θα έλεγα ότι είναι ένας πολύ καλός συνδυασμός, καθώς έχουν τέσσερις-πέντε ώρες μέσα στην ημέρα μελέτη και μαθήματα στην τάξη και έχουν και τρεις-τέσσερις ώρες προπόνηση.
-Αυτό είναι και το πρόγραμμα της μικρής σας κόρης, της Ελισάβετ; Προπονείται ως τενίστρια;
-Ακολουθεί ακριβώς τον ίδιο ρυθμό, αλλά σε πιο χαμηλό επίπεδο… φέτος ξεκίνησε να παίζει κάπως πιο αγωνιστικά θα έλεγα. Δεν ήταν και τόσο πολύ… φανατική να παίξει τένις, αλλά δείχνει ότι έχει προσόντα για να παίξει καλά. Τώρα θα πρέπει να πάρει η ίδια την απόφαση ότι θα πρέπει να κοπιάσει για να εξελιχθεί σε πιο υψηλό επίπεδο.
-Κρατάς επαφή με το Προάστιο Καρδίτσας απ’ όπου κατάγεσαι; Σου τηλεφώνησαν από εκεί οι δικοί σου για τα γενέθλιά σου;
-Φυσικά, η μητέρα μου μένει εκεί… μιλάω κάθε μέρα με τη μητέρα μου, πολλές φορές και δύο-τρεις φορές την ημέρα παρόλο που… δεν ακούει και πολύ καλά τελευταία, αλλά… αγύριστο κεφάλι, θέλει να μείνει εκεί στο Προάστιο δεν θέλει να φύγει, να πάει Αθήνα όπου όλα τα παιδιά της μένουν εκεί.
-Σε ένα μήνα λήγει αυτή χρονιά που να …φύγει και να μην ξανάρθει. Τενιστικά, η πρόκριση στους «4» του Ρολάν Γκαρός ήταν η κορυφή για σένα και τον Στέφανο;
-Τότε ήταν μια δύσκολη στιγμή! Ήταν και εκείνη η περίοδος γενικά, όπου πέρναγε δύσκολα ο Στέφανος, καθώς είχε έναν σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος στο τελείωμα του αγώνα με τον Τζόκοβιτς είχε υποτροπιάσει θα έλεγα. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε τουλάχιστον τρεις εβδομάδες εκτός, με αποθεραπείες για να μπορέσει να ξαναπαίξει σε τουρνουά συμπεριλαμβανομένου και του ATP FINALS. του Λονδίνου. Ωστόσο χάρηκα πολύ γιατί, αν και τραυματισμένος, μπόρεσε να φτάσει στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός. Αυτό δείχνει από τι μέταλλο είναι φτιαγμένος, πόσο δυνατός είναι ψυχολογικά και πόσο έτοιμος είναι, ακόμη και έχοντας τέτοιες δυσκολίες με το σώμα του, να καταφέρνει να βγαίνει εκεί έξω και να αποδίδει τόσο καλό τένις!
-Στη Γαλλία, φοράς πλέον τη μάσκα, ζωγραφισμένη με το πρόσωπο του Στέφανου, που σε είδαμε στο Γκραν Σλαμ του Παρισιού;
-Την φοράμε όλοι μας στην οικογένεια, ναι… έχουμε πάρει κι άλλες μάσκες, μας έχουν στείλει κι άλλες… είναι μια δημιουργός που φτιάχνει μάσκες, όχι μόνο για τον Στέφανο, αλλά και για άλλους τενίστες, καθώς είναι οπαδός του τένις και της αρέσει πάρα πολύ το άθλημα. Αν θέλουμε παραγγέλνουμε… νομίζω ότι ήταν κάτι ωραίο, ήταν κάτι διαφορετικό με όλο αυτό το πρόβλημα που περνάμε.
-Με τον μόχθο και τον ιδρώτα σας ταξιδεύετε πλέον όπου θέλετε, μένετε όπου θέλετε, ζείτε άνετα. Ωραίο πράγμα…το χρήμα;
-Ξέρεις, το κίνητρό μου ποτέ δεν ήταν το χρήμα, ποτέ, ποτέ. Και δεν ξέρω… και σήμερα δεν είναι το χρήμα. Αλλά καταλαβαίνω ότι όταν έχεις χρήματα σ’ αυτό το άθλημα είναι τόσο σημαντικό για να μπορέσεις να το στηρίξεις. Απ΄ όταν ξεκινήσαμε πάντα το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν πώς θα χρηματοδοτήσω όλη αυτήν την προσπάθεια του Στέφανου. Από την αρχή της διαδρομής και πολλές φορές αντιμετωπίσαμε τεράστιες δυσκολίες. Μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να αποφασίσουμε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε. Οικονομικά είναι πραγματικά εξοντωτικό. Αλλά κατάλαβα ότι ένας από τους λόγους που πετύχαμε, ίσως ήταν και αυτός: Ότι δεν βάλαμε σαν κίνητρο το χρήμα. Δεν βάλαμε εξωτερικά κίνητρα, βάλαμε πιο πολύ εσωτερικά, αγάπη για το άθλημα, αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε. Και τελικά αυτό βοήθησε πάρα πολύ και τον ίδιο τον Στέφανο να βγάλει δυνάμεις σημαντικές για να πετύχει και να φτάσει εκεί ψηλά.
-Η χαμηλότερης τάξης οικογένειά σου-οι δικοί σου ασχολούνταν με γεωργικές εργασίες- ήταν ένα κίνητρο για να “πετάξεις” και να κατακτήσεις την κορυφή;
-Νομίζω ναι, τελικά πολλές φορές το λέμε έτσι αστειευόμενοι ότι έχουμε όνειρα είμαστε κάπου σε μια φάρμα, είμαστε κάπου σε ένα αγρόκτημα και έχουμε όνειρα και θέλουμε να φύγουμε από δω, θέλουμε να πετύχουμε κάτι εξαιρετικό. Βλέπαμε με τον αδερφό μου τον Μπιορν Μποργκ, τον Μάκενροου εκείνες τις εποχές που η κρατική τηλεόραση είχε αυτούς τους αγώνες και λέγαμε «α, τι ωραίο άθλημα είναι αυτό» Γιατί εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο, πάντα παίζαμε ποδόσφαιρο και είμασταν άνθρωποι του αθλητισμού. Γι’ αυτό και πετύχαμε στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών… Αλλά βλέπαμε και αυτό το άθλημα και λέγαμε, είναι τόσο όμορφο, έχει τόσες προκλήσεις. Βέβαια ήταν πολύ δύσκολο για μας να καταλάβουμε, δεν είχαμε την κουλτούρα του αθλήματος, εξάλλου και στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο διαδεδομένο… Αλλά, επανερχόμενος, γι’ αυτά τα κίνητρα που ρώτησες, όταν θες πραγματικά να πετύχεις κάτι, όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν, τελικά δείχνει ότι δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω, νομίζω τα υπόλοιπά θα γίνουν . Όλα θα συνεργήσουν για να το καταφέρεις, αν τελικά θέλεις κάτι τόσο πολύ.
-Ένας Πάολο Κοέλιο μιλάει…
-Τα’ χουν πει, χιλιάδες χρόνια πριν πολλοί Αρχαίο Έλληνες, φιλόσοφοι και σοφιστές. Απλά ο Κοέλιο επηρεάστηκε πολύ απ΄ τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
-Δηλωμένος λάτρης του Καζαντζάκη… έκανες τελικά δώρο τον “Καπετάν Μιχάλη” στον Στέφανο;
-Ναι, του τον έκανε δώρο ο φίλος μου ο κ Ασλανίδης ο γιατρός, ο Κρητικός, ο οποίος αγαπάει τόσο πολύ τον Καζαντζάκη και μου έστειλε δώρο και για τον Στέφανο και για τον Πέτρο, τον Παύλο και την Ελισάβετ όλα τα βιβλία του Καζαντζάκη, οπότε του είμαι ευγνώμων.
-Ψυχή τε και σώματι δοσμένος στον μεγάλο σου γιο! Μέχρι και τρύπες στα παπούτσια του είδαμε -σε αγώνα- να ανοίγεις!
-Δεν ξέρω, δε νομίζω ότι το κάνω ως πατέρας μόνο, νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή είμαι ένας άνθρωπος που με χρειάζεται, δεν έχει και πολλούς ανθρώπους κοντά του, είμαι ο δάσκαλός του, ο προπονητής του, βασικά είμαι ο ακόλουθός του, έτσι το λέω εγώ οπότε… κάνω τα πάντα και του λέω «Εσύ κάνεις τα πάντα μες στο γήπεδο, εγώ κάνω τα πάντα έξω απ΄ το γήπεδο»
-Ωστόσο οι αψιμαχίες σας, τα νεύρα και τα ξεσπάσματα του Στέφανου στο πρόσωπό σου, μας έχουν απασχολήσει. Σκληρή και η εικόνα της ρακέτας που έσπασε δίπλα σου. Υπάρχει κλιμάκωση και αποκλιμάκωση στη σχέση σας;
-Έτσι είναι… κοίτα, το κάθε νέο παιδί προσπαθεί να βρει το δικό του δρόμο στη ζωή και θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί από τους γονείς -αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Απλά νομίζω ότι κάποια στιγμή τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι η ενέργεια αυτή που τα συνδέει με τους γονείς τους και την οικογένειά τους είναι κάτι μοναδικό και δεν θα το βρουν πουθενά εκεί έξω. Δηλαδή η ενέργεια που σε συνδέει με τη μητέρα σου … η αγκαλιά της μητέρας σου και η συχνότητα που σου δίνει αυτή η αγκαλιά της δεν υπάρχει αλλού, είναι η ενέργεια που συνδέεται μόνο με εσένα, είναι το ίδιο πράγμα με σένα. Απλά αυτά τα παιδιά επειδή πρέπει να βγουν εκεί έξω και επειδή έχουν από μόνα τους τεράστιες δυνάμεις και τρομερή ενέργεια κάποια στιγμή εμείς δεν μπορούμε να τα ακολουθήσουμε, να ακολουθήσουμε αυτήν την ενέργεια που είναι εξωφρενική. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα στηρίξουμε. Είναι μια ενέργεια… να αλλάξουν τον κόσμο. Εμείς πλέον, ως μεγάλοι, κάναμε το χρέος μας, ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε, τα όνειρά μας την ενέργειά μας, την ένταση σ΄ αυτά που κάναμε, τώρα είναι η σειρά τους. Κάποιες φορές οι καταστάσεις ίσως να περνάνε τα όρια αλλά νομίζω ότι ο Στέφανος δεν έχει ποτέ ξεπεράσει τα όρια.
-Έχεις πει ότι ο Στέφανος είναι το καλύτερο “Πανεπιστήμιο” για σένα. Θα προπονούσες ωστόσο κάποιον άλλο;
-Εννοείται, πολλές φορές το σκέφτηκα, ναι, οποιοσδήποτε χρειαστεί τη βοήθειά μου θα είμαι πάντα εκεί να τον βοηθήσω γιατί ξέρω τι σημαίνει αυτή η βοήθεια γι’ αυτά τα παιδιά.
-Δηλαδή είναι μια πρόκληση να προπονήσεις κάποια στιγμή και κάποιον άλλον πλην του Στέφανου;
-Ναι, εννοείται, δεν υπάρχει θέμα, είμαι ανοιχτός να βοηθήσω όποιον θέλει. Το λέω και δημόσια, το έχω πει και στην ομοσπονδία και με τον πρώην υπουργό αθλητισμού τον κ Βασιλειάδη με τον οποίο είχα κάποιες συνάντησες και προσπαθήσαμε να κάνουμε κάτι όσο ήταν στο υπουργείο, να κάνουμε δλδ ένα εθνικό κέντρο αντισφαίρισης, να είναι “το σπίτι του τένις” στην Ελλάδα, κάτω από την αιγίδα του υπουργείου αθλητισμού. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μη επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πού είναι το δύσκολο, πού είναι το πρόβλημα; Είχα αρκετές συναντήσεις με τον κ Βασιλειάδη και τώρα με τον κ. Αυγενάκη και έκανα αρκετές συζητήσεις και με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας τένις, κ Ζαννιά. Λοιπόν νομίζω ότι πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μας! Εγώ μάλιστα ζήτησα να το κάνω αφιλοκερδώς, ούτε ομοσπονδιακός προπονητής είμαι να πληρώνομαι από το ελληνικό κράτος. Είμαι προπονητής του Στέφανου αλλά μπορώ να αφιερώσω κάποιο χρόνο, εάν αυτοί οργανώσουν αυτό το “σπίτι του τένις”, ας βρούμε ένα χορηγό, ας βρούμε τη “ΦΑΓΕ”, την “ΔΕΛΤΑ”, την “Aegean”, έχουμε μεγάλες ελληνικές εταιρίες που δραστηριοποιούντα ανά τον κόσμο. Κάποια εταιρία να βάλει κάποια χρήματα, να κάνουμε ένα κέντρο αντισφαίρισης και μετά με τη δική μου βοήθεια και του Στέφανου να το οργανώσουμε να βρεθούν και άνθρωποι να το τρέξουν ώστε όταν τα παιδιά τελειώνουν από τους ομίλους -που δεν μπορούν να τα στηρίζουν αιώνια- στα δεκαέξι, δεκαεπτά τους θα πρέπει να επιλέξουν τις σπουδές τους. Κάποια παιδιά πηγαίνουν στην Αμερική, συνεχίζουν να σπουδάζουν εκεί και κάνουν και κολεγιακό τένις. Γιατί να μην σπουδάσουν στην Ελλάδα, να πάνε στο Πολυτεχνείο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ταυτόχρονα να είναι σε ένα κέντρο αντισφαίρισης στο ΟΑΚΑ π.χ. και να κάνουν υψηλού επιπέδου αγωνιστικό τένις ;
-Εξαιρετική σκέψη και όραμα, ωστόσο… επιμένω: Θα άφηνες ποτέ τον Στέφανο για να κοουτσάρεις κάποιον άλλο ξένο τενίστα;
-Ποτέ! Όσο ο Στέφανος με χρειάζεται, όσο ο Στέφανος με εμπιστεύεται και συνεργαζόμαστε μαζί, δεν πρόκειται να τον αφήσω ποτέ ακόμη και σαν σύμβουλος. Αλλά… κοουτσάρω και τον Πέτρο όποτε έχω ελεύθερο χρόνο, ταξιδεύω και προσπαθώ να τον βάλω σε έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης με πειθαρχία που είναι και η βασική προϋπόθεση των επιτυχιών.
-Χρήμα, δόξα, επιτυχίες, αναγνωσιμότητα. Έχετε…”ψωνιστεί”;
-Όχι… τι να ψωνιστούμε, δε νομίζω! Αν είχα ψωνιστεί δεν θα ήμουν εδώ στις Ακαδημίες, το μόνο σίγουρο. Αν είχα ψωνιστεί θα ήμουν στο Μονακό ή στη Φλόριντα και θα έκανα άλλα πράγματα. Κατά καιρούς μου έχουν κάνει προτάσεις και από άλλες ομοσπονδίες και από μεγάλα κλαμπ και από ανθρώπους, να αναλάβω κάποιες δραστηριότητες αλλά δεν το έχω κάνει και ούτε πρόκειται. Εάν κάνω κάτι και το λέω τώρα δημόσια, θα το κάνω στην Ελλάδα, δεν θα το κάνω αλλού, δεν με ενδιαφέρει. Αν είναι να κάνω ακαδημία θα την κάνω στην χώρα μου. Ελπίζω να βρεθεί ο τρόπος να κάνουμε κάτι εδώ, είτε μέσω εθνικού κέντρου αντισφαίρισης, είτε μέσω μιας ιδιωτικής ακαδημίας και να μπορέσουμε να στηρίξουμε τις επόμενες γενιές που θα έρθουν να παίξουν τένις. Είναι τώρα η γενιά του Στέφανου και της Μαρίας Σάκκαρη σ αυτά τα υψηλά επίπεδα, όμως και άλλοι αθλητές, τότε, η Λένα Δανιηλίδου, η Αγγελική Κανελλοπούλου, ο Κωνσταντίνος Οικονομίδης, ο Βασίλης Μαζαράκης, ο Παντελής Μοσχούτης, και άλλοι Έλληνες που έχουν φτάσει σε αρκετά υψηλό επίπεδο, αλλά δεν υπήρχε ένα κέντρο στήριξης, ώστε να μην χρειάζεται να πηγαίνουν στην Γερμανία, την Ολλανδία στον Μουράτογλου πχ να κάνουν προπόνηση. Εμείς σαν Έλληνες αγαπάμε τη χώρα μας και θέλουμε να΄ μαστε εκεί. Και όταν είμαστε στην Ελλάδα θα πρέπει κάποιος να μας στηρίζει !
-Ποια η ..διαφορά του Νο 6 στην παγκόσμια κατάταξη από το Νο 1;
-Είναι… κάποιοι αριθμοί (γέλια) Αλλά τενιστικά, όπως έχουμε δει και πέρυσι και φέτος, ο Στέφανος έχει κερδίσει και το νούμερο ένα και το νούμερο δύο και το νούμερο τρία και το νούμερο τέσσερα και το νούμερο πέντε! Οπότε η διαφορά τους θα έλεγα ότι είναι οι εμπειρίες, γιατί τελικά καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η εμπειρία σε αυτά τα επίπεδα. Φτάνεις σε σημαντικούς τελικούς και είναι απαραίτητο να έχεις εμπειρίες αυτού του επιπέδου. Και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που ο Στέφανος παίζει αυτήν την περίοδο τένις που ακόμη βρίσκονται ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς, ο Φέντερερ- που ελπίζω να ξαναγυρίσει- και να κάνει όσο γίνεται περισσότερους αγώνες με αυτούς. Έτσι θα εξελιχθεί σαν αθλητής
-Μεγάλωσες λοιπόν βλέποντας Μπέκερ, Μάκενροου… Εκείνη η γενιά, βλέπει την τωρινή σαν…σούπερμεν;
-Δεν νομίζω ότι τους βλέπουν ως σούπερμεν… νομίζω ότι και αυτή η γενιά που πέρασε αποτελείτο από πολύ ταλαντούχους αθλητές… απλά θα έλεγα ότι τώρα οι αθλητές ίσως και επειδή κερδίζουν πιο πολλά χρήματα και έχουν πια αυτή τη γνώση που την έχουν κάνει επιστήμη, έχουν καλύτερες ομάδες στήριξης κοντά τους. Παλιά έβλεπες αθλητές που ταξίδευαν με έναν προπονητή, τώρα οι αθλητές ταξιδεύουν με πέντε ανθρώπους, φυσικοθεραπευτή, γυμναστή κλπ. Προσέχουν το σώμα τους, ασχολούνται πιο επιστημονικά με τη φυσική κατάσταση. Το τένις κλίνει πιο πολύ πλέον προς τη φυσική κατάσταση, που σχετίζεται με την εξέλιξη των τενιστών, ίσως γι αυτό έχουμε δει και όλα αυτά τα ρεκόρ. Οι αθλητές αυτοί παίζουν σε πιο αργές επιφάνειες από τους προηγούμενους που έδιναν βάρος πιο πολύ στο τένις τους και όχι τόσο στη φυσική κατάσταση. Όταν ήρθε η επόμενη γενιά, άλλαξε εντελώς το τένις, πιο πολύ απ΄ την base line, με επιλεγμένες επισκέψεις στο φιλέ, ενώ πιο παλιά παίζαμε πιο γρήγορο τένις με λιγότερα rallies. Τώρα χρησιμοποιείς πολύ περισσότερο την αντοχή για αυτό και χρειάζεται πολύ πιο εξειδικευμένη προπόνηση.
-Πέρασε το “DNA” σου στον Στέφανο; Διαπιστώνεις στο παιδί σου στοιχεία του χαρακτήρα σου;
-Θα πάρω τηλέφωνο τον κύριο Ιωαννίδη από τον ΜΙΤ να μου πει (γέλια), Τα παιδιά μας έχουν το δικό μας DNA, αλλά δεν είναι και το μοναδικό που επηρεάζει τον χαρακτήρα και την εξέλιξη ενός ανθρώπου, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Βέβαια έχουν τις «συνήθειες» της οικογένειας, αυτό είναι το DNA που σε ακολουθεί… οι συνήθειες της οικογένειας και αυτό συμβαίνει και με τους επηρεασμούς του Στέφανου. Και μεταφυσικά θα λέγαμε ότι η ψυχή του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετική και πρέπει να είναι διαφορετική… Και εγώ πιστεύω ότι υπάρχει ψυχή και καθένας κουβαλάει μέσα του την δική του ψυχή και πρέπει να επιδιώκει κάθε φορά να την εξελίσσει να την κάνει πιο όμορφη. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να σου πάρει την ψυχή σου. Αν εσύ νιώθεις ότι είσαι ο άνθρωπος που ελέγχει την ψυχή του, τότε είσαι πάντα ευτυχισμένος. Δεν πρέπει να αφήσεις κανένα να μπει εκεί μέσα και να σε προκαταβάλλει αρνητικά.
-Φιλοσοφημένο “μότο” ζωής… νομίζω ότι σε εμπνέει και το απόφθεγμα της “Ασκητικής”…”Μην καταδέχεσαι να ρωτάς, Θα νικήσω, θα νικηθώ; Πολέμα!’
-Έτσι ακριβώς!
sport3.gr