Σκόνη έχει σηκωθεί μετά από καταγγελίες, σε συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης, για άσχημη και βίαιη συμπεριφορά της προπονήτριας καλλιτεχνικής κολύμβησης του ΝΟΧ Μπλιάνας Γκεοργκίεβα προς αθλήτριές της.
Έξι πρώην αθλήτριες και πρωταθλήτριες εν συνεχεία, εξέδωσαν ανακοίνωση που τίθενται στο πλευρό της για όσα η προπονήτρια προσέφερε σε εκείνες αλλά και στον ΝΟΧ.
Η ανακοίνωση:
Η ανάρτηση αυτή γίνεται, για να δοθεί μια απάντηση σχετικά με τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στο τμήμα της συγχρονισμένης κολύμβησης του ΝΟΧ. Σε αυτή την περίπτωση όμως, θα δοθεί απάντηση από τις πρώην αθλήτριες του τμήματος, και όχι από εξωτερικούς παράγοντες.
Από τις αθλήτριες αυτές που έχουν μεγαλώσει με το πρόσωπο που κατηγορείται. Με το πρόσωπο που κάποτε υπήρξε προπονήτρια τους.
Από αθλήτριες που έχουν βιώσει την καθημερινή, σκληρή και πολύωρη προπόνηση και έχουν ζήσει περισσότερο με την προπονήτριά τους παρά με την οικογένειά τους. Διότι ΜΟΝΟ αυτές είναι σε θέση να μιλήσουν με ακρίβεια.
Που να φανταζόμασταν όταν πήγαμε για πρώτη φορά στο κολυμβητήριο, 5 χρονών κοριτσάκια, ότι ύστερα από τόσα χρόνια (16!) και έχοντας φύγει από τον χώρο του πρωταθλητισμού, θα νιώθαμε οικογένεια ακόμα και σήμερα.
Υπήρξε ο άνθρωπος που μας κράτησε ενωμένες. Δεν είχε καμία υποχρέωση για αυτό. Υποχρέωσή της ήταν να κάνει την δουλεία της ως προπονήτρια. Δεν αισθανθήκαμε ποτέ να μας αντιμετωπίζει όπως θα έκανε ένας άλλος προπονητής στη θέση της. Ήμασταν σαν παιδιά της.
Εκείνη μας έκανε ομάδα. Εκείνη μας έμαθε να αγωνιζόμαστε. Μας έμαθε να έχουμε υπομονή, επιμονή. Να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε. Να τολμάμε, να παθιαζόμαστε με αυτό που κάνουμε. Να το αγαπάμε. Μαζί μας έκλαιγε όταν αδικούμασταν. Εκείνη στεναχωριόταν με την δική μας απογοήτευση ύστερα από ένα άδικο αποτέλεσμα. Για εκείνη πρώτη θέση είχε η ομάδα.
Ενίοτε υπήρχαν δυσκολίες. Μαζί μας ξυπνούσε 5 το πρωί για να έρθει προπόνηση. Μέσα στο καταχείμωνο, σε θερμοκρασίες 5-6οC, εκείνη υπέμενε το κρύο. Δεν ήταν υποχρεωμένη, τουλάχιστον εργασιακά. Δεν είχε καν κάποιο προσωπικό όφελος. Το έκανε για εμάς. Για αυτά τα χαμόγελα, και την ικανοποίηση στο τέλος κάθε αγώνα.
Ναι, δεν θα πω ότι ήταν όλα ρόδινα. Κλάματα, φωνές, νεύρα, εντάσεις, τιμωρίες και άλλα πόσα….αλλά ΝΑΙ, ο πρωταθλητισμός είναι σκληρός…. Ο πρωταθλητισμός απαιτεί σοβαρότητα. Για αυτό και δεν είναι κατάλληλος για όλους.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που γυρνούσα σπίτι μου κλαίγοντας. Που ήθελα να τα παρατήσω… Κι όμως. Αυτό που κατάφερε να καλλιεργήσει αυτός ο άνθρωπος μέσα μου, η αγάπη και η αφοσίωσή μου για αυτό που έκανα, ήταν πολύ πιο ισχυρό από τα ξεσπάσματα που κάθε αθλητής βιώνει.
Προσωπικά, ως αθλήτρια του ΝΟΧ από τα 4 μέχρι τα 19 μου, και ούσα μέλος της εθνικής ομάδας από τα 14 μου, έχοντας αυτήν την προπονήτρια για 15 χρόνια, αυτό που είμαι και εκεί που έφτασα, τα οφείλω σε εκείνη. Ήξερα πως όταν ταξίδευα σε διεθνείς αγώνες χωρίς την παρουσία της, το άγχος της ήταν μεγαλύτερο και από το δικό μου. Επίσης ήξερα ότι για κάθε επιτυχία, εκείνη χαιρόταν διπλά… αληθινά.
Βλέποντας λοιπόν αυτό που είμαι, αυτό που είμαστε όλες και έχοντας ζήσει με αυτόν τον άνθρωπο περισσότερο απ’ όσο με τους γονείς μου, θα μου ήταν αδύνατο να μείνω αμέτοχη σχετικά με τις κατηγορίες που απευθύνονται προς το πρόσωπο της.
Είναι τόσο απογοητευτικό να βλέπεις εξωτερικούς παράγοντες να προσπαθούν να συκοφαντήσουν έναν άνθρωπο προς προσωπικό τους όφελος. Είναι τραγικό να μην εκτιμάς, να μην αναγνωρίζεις, και μόνο να κατηγορείς. Είναι άδικο!
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα βιώματά μας. Είμαστε ευγνώμονες ως προς το άτομο που συνέβαλε στην διαμόρφωση του «ποιές είμαστε».
Σας ευχαριστούμε πολύ κυρία Bilyana. Σας αγαπάμε για πάντα,
οι αθλήτριές σας: Αναστασία, Βάλια, Βιολέτα, Ηλέκτρα, Νικολετα, Ολίνα
