Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έφυγε από αυτόν τον κόσμο, αλλά άφησε εκατοντάδες μαγικές στιγμές πίσω του…
Όπως ένας σπουδαίος ζωγράφος που αφήνει πίνακες αριστουργήματα, όπως ένας μεγάλος συνθέτης που αφήνει στην αιωνιότητα, τις σπουδαίες μελωδίες του…
Έτσι και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα αφήνει πίσω του, στιγμές μαγικές, μοναδικές, ανεπανάληπτες, κορυφαίας ποδοσφαιρικής ποιότητας, στιγμές που (ευτυχώς) καταγράφηκαν από τον τηλεοπτικό “φακό” και δεν χάθηκαν , όπως πιθανώς χάθηκαν πολλές τέτοιες, του Πελέ, του Γκαρίντσα, του Πούσκας κτλ…
Κι όμως, Ντιέγκο μάλλον δεν ήταν κανείς από τους παραπάνω, ούτε κανείς θα τον πλησιάσει στο μέλλον και εκτός απροόπτου…
Το πάθος με το οποίο έβλεπε το ποδόσφαιρο σε συνδυασμό με το απαράμιλλο ταλέντο του, την ποδοσφαιρική του ευφυία αλλά και το γεγονός ότι προερχόταν από μια τεράστια ποδοσφαιρική σχολή, όπως εκείνη της Αργεντινής ήταν μερικά από τα στοιχεία που τον κατέστησαν κορυφαίο ποδοσφαιριστή.
Η “συνταγή” βέβαια ολοκληρώθηκε με ένα ακόμα στοιχείο, πολύ σημαντικό… Ήταν αυθεντικός “ηγέτης”… Δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η έντονη προσωπικότητά του δεν άφηνε σε κανέναν άλλο συμπαίκτη του, όσο μεγάλος κι αν ήταν, να επιδιώξει (έστω) να αμφισβητήσει ότι είναι ο “αρχηγός” τύποις και επί της ουσίας της ομάδας… Στοιχείο που δεν το κέρδισε στην πορεία του χρόνου, αλλά το είχε εξ αρχής, ήταν “έμφυτο”… Ακόμα και όταν έπαιζε στην Εθνική Αργεντινής από την ηλικία των 17 ετών. Παρεπιπτόντως, είχε να το λέει, για τον άδικο τρόπο που αποκλείστηκε από την αποστολή της Εθνικής Αργεντινής το 1978, που, εν τέλει, κατέκτησε το Μουντιάλ στη χώρα της…
Το 1979 κατέκτησε με την Αργεντινή το Παγκόσμιο U20 και από το τότε και μέχρι το 1994 έγινε ο μεγάλος ηγέτης της Εθνικής Ανδρών. Κατέκτησε το Μουντιάλ του 1986, έπαιξε στον τελικό του 1990 και αγωνίστηκε σε δύο ακόμα Μουντιάλ, το 1982 και το 1994 (“κύκνειο άσμα” το ματς με την Εθνική μας).
Το πόσο αγαπήθηκε στην Νάπολι είναι απλώς περιττό να ειπωθεί, ενώ είναι βέβαιο ότι αν δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού αλλά και υγείας, ίσως να έμενε περισσότερο στην Μπαρτσελόνα στην οποία αγωνίστηκε από το 1982 έως το 1984…
Δεν θα απαριθμήσουμε τίτλους του Μαραντόνα σε συλλογικό ή Εθνικό επίπεδο… Ούτε θα βάλουμε στο “ζύγι” την σύγκριση του κορυφαίου παίκτη στην ιστορία του ποδοσφαίρου και την “άτυπη” κόντρα που υπάρχει με τον Πελέ…
Να τονίσουμε επίσης ότι η εξωγηπεδική του ζωή ήταν, όντως, παράδειγμα προς αποφυγή για εκείνους όμως που ασχολούνταν με αυτή. Κάποιοι ασχολούνται μόνο με το ποδόσφαιρο και για όλους αυτούς ο Μαραντόνα αποτέλεσε ίνδαλμα, παράδειγμα προς μίμηση, κίνητρο, έρωτας, καλλιτέχνης, επαναστάτης, ηγέτης και φυσικά …”Θεός”!
Έκανε εκατομμύρια κόσμου χαρούμενο, δίχασε αλλά και ένωσε, ήταν μοναδικός και αυτή τη μοναδικότητά του ήθελε και κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, να τη μοιράσει απλόχερα! Το ‘κανε την ίδια στιγμή που προσπαθούσε να τιθασεύσει τα πάθη του (και δεν το κατάφερε ποτέ)…
Ο αγώνας με τα πάθη του συνεχίστηκε και μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Δυστυχώς τον νίκησαν. Το δήλωσε εξάλλου και ο ίδιος. Και αφού αντιλήφθηκε ότι έχασε και ότι δεν τον χωρούσε αυτός ο κόσμος και αυτός ο πλανήτης, είπε να φύγει, απότομα, ξαφνικά, νωρίς, σε ηλικία μόλις 60 ετών…
Άφησε πίσω του όμως μεγάλο έργο… Αθλητικό, ποδοσφαιρικό, μαγικό!
Για αυτό λατρεύεται, για αυτό βγήκαν στους δρόμους (εν μέσω κορωνοϊού) εκατομμύρια κόσμου στην Αργεντινή για να του πουν το “ύστατο χαίρε” και για αυτό το όνομά του θα συζητιέται για πολλές ακόμα δεκαετίες…
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν πολύ περισσότερο από ένας απλός ποδοσφαιριστής και πολλά περισσότερα για εκείνους ειδικά, που στην καθημερινότητά τους είχαν να αντιμετωπίσουν τεράστιες δυσκολίες…
Εν κατακλείδι, ήταν πολλά περισσότερα από αυτό που φαντάζεται κανείς, για ένα παιδάκι 8,9,10, …12 ετών που μεγαλώνοντας έβλεπε τον “Ντιεγκίτο” να μεγαλουργεί, όπως ήμασταν τότε παιδάκια και είδαμε για παράδειγμα τον Μαραντόνα να κάνει “σμπαράλια” την άμυνα των Άγγλων στο “Mexico ’86”.
Για μας το “10 το καλό” που έλεγαν τότε και λένε ακόμα, θα έχει μόνο μια μορφή… Εκείνη του Ντιέγκο Μαραντόνα…
“Μπόνους” βίντεο με φάσεις του Μαραντόνα μόνο με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα:
Βασίλης Φουντουλάκης – mirrorsports.gr