Η ιστορία με τον πατέρα που έσπασε, κυριολεκτικά, στο ξύλο την άτυχη Χανιώτισσα δασκάλα αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα ότι πλέον στην εποχή μας, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός σε θεσμούς και αξίες… Το ξαναλέμε, σε θεσμούς και αξίες, όχι νόμους…
Ανέκαθεν, ο εκπαιδευτικός (ακόμα και όταν υπήρχαν παραδείγματα κακής ποιότητας δασκάλων όπως συμβαίνει με όλα τα επαγγέλματα), αποτελούσε μια αξία που ουδείς μπορούσε να προσβάλλει. Ήταν ο άνθρωπος που μετέδιδε τη γνώση στα παιδιά και παράλληλα “έχτιζε” ένα κομμάτι του χαρακτήρα του μαθητή (παράλληλα με τη διαπαιδαγώγηση που λάμβανε από την οικογένεια).
Ο εκπαιδευτικός ήταν, αυτό που λέμε, ψηλά…
Για διάφορους λόγους, τα τελευταία χρόνια, ο εκπαιδευτικός έχει αρχίσει να υποβαθμίζεται. Σημεία των καιρών θα πείτε, ωστόσο δεν μπορείς να υποβαθμίζεις ανθρώπους που, συνήθως, κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν με αίσθημα ευθύνης να μεταδώσουν τη γνώση στα παιδιά μας. Σε ένα πλαίσιο κρίσης, με χαμηλούς μισθούς και, ειδικά για τους νεότερους, με αβέβαιο μέλλον, αφού πλέον, εδώ και μια δεκαετία έχουν σταματήσει οι διορισμοί και οι μονιμοποιήσεις.
Κι όμως ορισμένοι άνθρωποι (ευτυχώς ακόμα ορισμένοι), με την ταμπέλα του “πατέρα”, της “μάνας”, του “θείου” κτλ, όποτε γουστάρουν και όποτε νιώσουν αδικημένοι πάνε και ρίχνουν ένα “μπινελίκι” στο δάσκαλο γιατί “δια ασήμαντον αφορμήν”, το παιδί τους, τους έκανε παράπονα. Και αντί να συμβουλέψουν το παιδί τους ότι έσφαλε και ότι πρέπει να ακούει το δάσκαλο (όπως μας μάθαιναν παλιά) πηγαίνουν και τα “χώνουν” στους …κακούς εκπαιδευτικούς!
Αποκορύφωμα βέβαια (για να γυρίσουμε σε αυτό), η ιστορία με τον τύπο που πλάκωσε στο ξύλο την καημένη τη δασκάλα. Δηλαδή πόσο ακραία περίπτωση… Αφενός γιατί έδειρε εκπαιδευτικό, αφετέρου γυναίκα… Αυτή η γυναίκα αποτέλεσε τον δικό του “σάκο του μποξ” για να ξεσπάσει από τα προσωπικά του προβλήματα, για να αποβάλλει όλα τα άσχημα συναισθήματα που κουβαλούσε, λόγω της αποτυχημένης προσωπικής του ζωής… Και του έφταιξε η καημένη η δασκάλα που απλώς πήγε να κάνει τη δουλειά της, βάσει νομικής απόφασης που είχε στα χέρια της.
Η απόφαση για τα 4 χρόνια φυλάκισης στον θύτη είναι μια δικαίωση. Δεν θα εξαλείψει βέβαια τα περιστατικά αλλά αποτελεί “δικαίωση” όπως δήλωσαν εκπαιδευτικοί, μετά το πέρας του δικαστηρίου.
Και κάτι ακόμα… Το περιστατικό το παρακολούθησαν και παιδιά… Σε αυτά λοιπόν, πρωτίστως, πρέπει να εξηγήσει κάποιος ότι αυτό που είδαν ήταν ένα “ατυχές περιστατικό” και μια “σπάνια περίπτωση”…
Ήταν όμως;
