Η συγκυρία ήταν καλή. Ως νέος (πλέον) πρόεδρος του ΠΣΑΚ, ο Ανδρέας βρέθηκε στα Χανιά για το “3 οn 3” μπάσκετ που διοργανώθηκε για 4η σερί χρονιά στην πόλη μας. Και μας είπε πολλά και ενδιαφέροντα… Για την καριέρα του, για όσα έζησε, για τους νέους στόχους του, για το ελληνικό μπάσκετ, για την Εθνική ομάδα και φυσικά για τον Γιάννη Αντετοκούμπο…
Συνέντευξη: Βασίλης Φουντουλάκης
Χώρος της συνέντευξης, το κλειστό δημοτικό γυμναστήριο Κλαδισού στα Χανιά…
Διαβάστε τι μας είπε:
Για το αν διανύει την πιο “περίεργη” περίοδο της ζωής του και πώς νιώθει για την απόφασή του να εγκαταλείψει το μπάσκετ: Είμαι σε περίοδο που περιτριγυρίζομαι από νέες και ωραίες προκλήσεις. Ήταν πάντα, κάτι που με ενέπνεε. Ήταν συνειδητοποιημένη απόφαση να εγκαταλείψω το μπάσκετ. Το ‘χα δουλέψει στο μυαλό μου. Είμαι όμως χαρούμενος γιατί κατάφερα τα πάντα που ήθελα στη ζωή μου και χαίρομαι για αυτά, σκεπτόμενος όσα έζησα στην καριέρα μου. Το μπάσκετ ήταν κομμάτι και της οικογένειάς μου. Για ατό, πάντοτε έβρισκα χρόνο να αφιερώσω για την οικογένειά μου.
Για το “ποια” είναι η επόμενη μέρα του Ανδρέα Γλυνιαδάκη: Θα είμαι κοντά σε αθλητές ώστε να τους συμβουλεύω “πώς” να οργανώσουν τον εαυτό τους μέσα σε μια πορεία που παίζουν επαγγελματικό μπάσκετ. Θα έχω ρόλο συμβουλευτικό και θα επιδιώκω να μεταδώσω την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου σε αθλητές, στο κομμάτι της διαχείρισης πολλών πραγμάτων αλλά και της περιουσίας τους.
Για το αν υπάρχει ενδεχόμενο να τον δούμε να αγωνίζεται φέτος σε ερασιτεχνικό επίπεδο: Φίλοι μου το έχουν προτείνει. Δεν το σκέφτομαι ακόμα. Αν το χειμώνα, βλέποντας αγώνες μου έρθει η όρεξη, τότε ίσως πάω να παίξω κάποια ματς κάπου. Ωστόσο δεν είναι κάτι που θέλω να το κάνω συστηματικά.
Τι θα πράξει αν δεχόταν πρόταση από τον ΑΟΚ Χανιά που αγωνίζεται φέτος στη Γ’ Εθνική: Δεν μπορώ να το ξέρω. Είναι ένα σενάριο πολύ μακρινό. Μετά από 21 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, το μόνο που δεν σκέφτομαι είναι να μπω σε ένα γήπεδο και να ξαναπαίξω μπάσκετ.
Για το τι έμεινε περισσότερο στο μυαλό του και στα συναισθήματά του, αυτά τα 21 χρόνια επαγγελματικής καριέρας: Τα έντονα συναισθήματα που έζησα, χαρές, λύπες, νίκες, ήττες αλλά και οι φιλίες μου με προπονητές, παίκτες και κόσμο. Επίσης, οι χώρες που έζησα, η κουλτούρα που υιοθέτησα, μου άνοιξαν τον τρόπο σκέψης και με έκαναν πολύ καλύτερο αθλητή και άνθρωπο. Οι τίτλοι φυσικά είναι σημαντικοί γιατί καθορίζεσαι από αυτούς. Τα όσα όμως ζεις και βιώνεις ως άνθρωπος στην καριέρα σου, έχουν την ίδια αξία με τους τίτλους.
Για τις σημαντικότερες εμπειρίες στην καριέρα του: Η μεγαλύτερη εμπειρία στην καριέρα μου ήταν προφανώς το ΝΒΑ και οι αγώνες που έπαιξα στο Σιάτλ, αλλά και οι Ολυμπιακοί Αγώνες που συμμετείχα, στο Πεκίνο το 2008.
Για τη δήλωση του Γιώργου Καλαϊτζή στο “MS” ότι πετυχαίνουν περισσότερο οι αθλητές που δουλεύουν και ας είναι ατάλαντοι, παρά οι ταλαντούχοι που δεν δουλεύουν: Καταρχάς ό,τι λέει ο φίλος ο Γιώργος είναι πολύ σημαντικό γιατί και τον εκτιμώ πολύ και έχω μάθει πολλά από αυτόν. Με έχει βοηθήσει πολύ. Η αλήθεια είναι ότι απέκτησα επίκτητα χαρακτηριστικά, κινήσεις και συμπεριφορά στο “παρκέ” μέσα από την πολλή δουλειά και τις πολλές επαναλήψεις που έκανα στις προπονήσεις. Τα έκανα δικά μου χαρακτηριστικά χωρίς να έχω αρχικά, έφεση σε κάποια από αυτά. Υπάρχουν φυσικά και αθλητές που ενώ έχουν έφεση σε κάποια χαρακτηριστικά δεν τα φτάνουν γιατί δεν δούλεψαν πάνω σε αυτά. Υπάρχουν και άλλοι που τα φτάνουν, όπως ο Αντετοκούμπο. Μακάρι να αποτελέσω παράδειγμα για τα παιδιά, βάσει αυτών που έκανα.
Ένα ευρύτερο σχόλιο για το ελληνικό μπάσκετ και τα όσα συμβαίνουν στην Α1 με τα εξωαγωνιστικής φύσεως, προβλήματα: Όλα αυτά που συμβαίνουν, συνέβαιναν και τα προηγούμενα χρόνια. Υπήρχαν προβλήματα στη διοργάνωση, στην υποστήριξη των αθλητών, στις χορηγίες. Δεν υπήρχαν όμως ποτέ, τόσα πολλά, μαζεμένα. Είμαστε σε πολύ κομβικό σημείο. Το μπάσκετ ναι μεν επιβίωσε τα 10 χρόνια της κρίσης, ωστόσο το να βλέπουμε ότι μια μεγάλη ομάδα δεν παίζει πλέον στην Α1, όπως ο Ολυμπιακός, ζημιώνει το μπάσκετ στην Ελλάδα, το πρωτάθλημα της Α1 και φυσικά τις χορηγίες και το μάρκτινγκ που υποβαθμίζεται απίστευτα και έχει αντίκτυπο σε κάθε ιδιοκτήτη, σε κάθε αθλητή και σε κάθε άνθρωπο που δουλεύει σε ομάδα μπάσκετ. Θεωρώ ότι κακώς συμβαίνουν αυτά και όλοι πρέπει να βρούμε μια λύση γιατί το μπάσκετ είναι το πιο αγαπημένο άθλημα στη χώρα. Είναι το μόνο άθλημα που συνεργάζονται όλοι οι φορείς και γίνονται, για παράδειγμα, “3 on 3” σε όλη την Ελλάδα, που είναι και δωρεάν, προς όφελος των παιδιών. Να συμπληρώσω δε ότι οι “μάχες” μεταξύ των κορυφαίων ομάδων διαφημίζουν και το άθλημα. Το έχουμε δει παντού και στο ΝΒΑ και σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στα Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός κτλ.
Για το πόσο δύσκολο είναι για τον ίδιο που έχει αναλάβει τη δεδομένη περίοδο, πρόεδρος του ΠΣΑΚ: Είναι, ούτως ή άλλως, μια δύσκολη θέση. Προσπαθούμε να αλλάζουμε κάθε χρονιά, τουλάχιστον 2-3 πράγματα, πολύ σημαντικά για τον Έλληνα καλαθοσφαιριστή και για το μπάσκετ γενικώς. Αυτός είναι ο στόχος και ο δικός μου, να κάνουμε δηλαδή καλύτερο το μπάσκετ.
Για την Εθνική μας ομάδα που θα παίξει στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα: Μια Εθνική ομάδα με πολύ ταλέντο. Ο MVP του ΝΒΑ Αντετοκούμπο θα είναι η “μισή” ομάδα αλλά δε φτάνει μόνος του. Ο προπονητής θα πρέπει να τον βάλει στο σωστό “καλούπι”, όπως έγινε στο Μιλγουόκι. Στο Μιλγουόκι είχε και καλούς συμπαίκτες που ανέδειξαν το ταλέντο του Γιάννη, για αυτό το ίδιο, θα χρειαστεί να γίνει και στην Εθνική Ελλάδος. Στην Εθνική θα είναι ο ηγέτης αλλά οι υπόλοιποι θα πρέπει να παίζουν “με” αυτόν και όχι “για” αυτόν. Η χημεία βέβαια της Εθνικής μας είναι το ζητούμενο. Η χημεία ήταν εκείνη που έφερε τα μετάλλια τα προηγούμενα χρόνια. Ο κόσμος επίσης πρέπει να είναι κοντά στην Εθνική, είτε κερδίζουμε, είτε χάνουμε. Είναι φυσικά λογικό, τώρα με τον Αντετοκούμπο να θέλουμε την υψηλή διάκριση, αλλά η ομάδα είναι εκείνη που δίνει τις διακρίσεις. Δεν θα είναι αποτυχία αν δεν πάρουμε μετάλλιο, διότι πρόκειται για παγκόσμιο πρωτάθλημα που συμμετέχουν οι καλύτερες ομάδες και επίσης, αυτή η ομάδα θα αποτελέσει την αρχή για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Για το αν βλέπει βελτίωση στο χανιώτικο μπάσκετ και αν η άνοδος του ΑΟΚ Χανιά στη Γ’ Εθνική αποτελεί την “τελευταία ευκαιρία” του μπάσκετ της πόλης μας: Είναι πολύ δύσκολο να έχεις ομάδα στην Α1, αν δεν έχεις κάποιον πρόεδρο να βάζει χρήματα. Αυτό το κενό δεν μπορεί να καλυφθεί μόνο από τις ακαδημίες. Το μπάσκετ στα Χανιά παραμένει σταθερό. Υπάρχουν πολύ καλοί προπονητές και κάποιοι που χρήζουν βελτίωσης για να εξελίξουν τα παιδιά που έχουν υπό την επίβλεψή τους. Ο στόχος είναι, ως εξωτερικός παρατηρητής, να δημιουργηθούν κι άλλες ομάδες κι άλλες ακαδημίες κι άλλα γήπεδα. Η ανάπτυξη έρχεται μέσω μόνο αυτών των παραγόντων. Όταν σε μια πόλη υπάρχουν 40 ομάδες ποδοσφαίρου και 5-6 μόνο μπάσκετ γίνεται κατανοητή η διαφορά.
Για το αν είναι αισιόδοξος για το μπάσκετ στα Χανιά: Στα Χανιά υπάρχουν αφενός, κάποιες “τεχνικές δυσκολίες”, όπως ότι η ίδια η πόλη δεν έχει “εικόνες” μεγάλων κατηγοριών, αφετέρου υπάρχουν τα “εγώ” που τα βρίσκεις σε όλες τις επαρχιακές πόλεις. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που το αγαπούν πραγματικά. Πρέπει όμως για να είμαστε πιο αισιόδοξοι να δούμε τα διπλάσια παιδιά να ασχολούνται με το μπάσκετ, να δούμε διπλάσιες ομάδες και περισσότερα καινούρια γήπεδα.
Για το “πώς” βλέπει το ενδεχόμενο αγοράς ενός ΑΦΜ μιας ομάδας μεγαλύτερης κατηγορίας, από μια ομάδα των Χανίων για να ανέβει κατηγορίες πιο γρήγορα: Εφόσον η πόλη δεν μπορεί να υποστηρίξει μια ομάδα στη Γ’ Εθνική, πώς θα μπορέσει να υποστηρίξει μια ομάδα πχ της Α2 που έχει τριπλάσιο μπάτζετ; Το θεωρώ λάθος αυτό. Η ομάδα ταυτίζεται με την πόλη, τους χορηγούς κτλ. Πώς θα “προσγειώσεις” λοιπόν ένα ΑΦΜ στην πόλη, όταν η ίδια η πόλη δεν έχει δημιουργήσει τις συνθήκες; Μια ομάδα πρέπει να ανεβαίνει κατηγορίες βάσει της πορείας της στα πρωταθλήματα και βάσει του μπάτζετ της.
Για το αν τα Χανιά του έδωσαν την αγάπη που άρμοζε στην καριέρα του, αλλά και του παραδείγματος που προσφέρει στα νέα παιδιά: Η πόλη αυτή αγαπά το μπάσκετ αλλά και τον αθλητισμό. Είμαι τυχερός που σε αυτή την πόλη με ανακάλυψε ο Σταμάτης Γεωργίου και με έβαλε στο γήπεδο. Είμαι ευγνώμων. Αν με εκτιμά η πόλη, το εισπράττω και χαίρομαι που το αναγνωρίζουν, στην καθημερινότητά μου, οι Χανιώτες. Αν κάποιο παιδί θελήσει να κάνει κάτι αντίστοιχο, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία για μένα. Αυτό θα δείξει αν έχω αφήσει κάτι ουσιαστικό στο μπάσκετ και στον αθλητισμό της πόλης.
