Η κάθε κρίση αναδεικνύει τα προβλήματα μίας κοινωνίας, ενός συνόλου. Αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει και με τους περιορισμούς της καραντίνας.
Το lockdown ακολουθείται και από μία οικονομική κρίση και αυτό αναγκάζει πολλούς αθλητές να στραφούν σε άλλα επαγγέλματα. Να μην συνεχίσουν να ασχολούνται με τον αθλητισμό.
Αυτό συμβαίνει κυρίως στις μικρότερες κατηγορίες, στις οποίες οι αθλητές είναι στην ουσία ξεκρέμαστοι, αφού δεν είναι ξεκάθαρο το πλαίσιο μεταξύ επαγγελματιών και μη επαγγελματιών.
Αυτό συμβαίνει γιατί το να ασχολείται κάποιος με ένα αθλητικό σωματείο δεν είναι κερδοφόρο, ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ή νομίζει ο κόσμος… Γνωρίζω πάρα πολλούς προέδρους οι οποίοι αγαπούν τον αθλητισμό και ξοδεύουν από την τσέπη και το υστέρημά τους. Βγαίνουν έξω, σε μία ολόκληρη πόλη, ώστε να μαζέψουν χρήματα για να συντηρήσουν τις ομάδες τους.
Υπάρχουν, βεβαίως, σωματεία με πολλά παιδιά που τα καταφέρνουν καλά. Υπάρχουν, από την άλλη, σύλλογοι των οποίων οι παράγοντες ασχολούνται για το κοινωνικό στάτους τους και όχι τόσο για να βοηθήσουν ουσιαστικά, ή από αγάπη για τα σπορ.
Διαβάστε τη συνέχεια στο athletestories.gr
