Ο πατέρας μου, Πέτρος Ανθούσης, «Δεν μου είπε πώς να ζω…Έζησε και με άφησε να τον βλέπω».
Ήταν ευγενής, καλόψυχος, δοτικός, αξιοπρεπής, σοφός.
Γενναίος τα χρόνια της «μάχης» με την ασθένεια, γενναίος και γλυκομίλητος ακόμα και την ύστατη ώρα.
Η απώλειά του μεγάλη για την οικογένειά μας.
Η συγκινητική παρουσία του κόσμου, που ήρθε στα Καμισιανά για να πει το «τελευταίο αντίο», γλύκανε τον πόνο στις καρδιές μας.
Για εμένα προσωπικά οι στιγμές ήταν και παραμένουν πολύ δύσκολες, γιατί έχασα το πρότυπό μου, το στήριγμά μου και πρέπει να διαχειριστώ τη μεγάλη απώλεια κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ιδιαίτερης, λίγες ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές.
Μετά από λίγες ημέρες πολύτιμης σιωπής και αναγκαίου αναστοχασμού, είμαι και πάλι εδώ.
Δεν είναι εύκολο.
Το οφείλω, όμως, στον πατέρα μου, ο οποίος πίστευε σε εμένα, με παρότρυνε πάντα να είμαι ενεργός ως πολίτης, να ασχολούμαι με τα κοινά και να προσπαθώ για το κοινό καλό.
Το οφείλω και στους συγχωριανούς μου και τους συνδημότες μου, για την εμπιστοσύνη που δείχνουν στο πρόσωπό μου και στην ομάδα μας.
