Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί μια πολύ ωραία φωτογραφία με μια τηλεόραση που δείχνει την ιστορική ομάδα του Άρη και μια τρομερή ατάκα που γράφει «Το πραγματικό λοκ ντάουν ήταν εκείνες οι Πέμπτες του μπασκετικού Άρη»!
Δεν ξέρω ποιός είχε την ιδέα του συγκεκριμένου ποστ που στην συνέχεια έγινε ανάρπαστο στα σόσιαλ μίντια στην κλασική αναπαραγωγή, αλλά μπράβο του! Μας θύμισε τις παλιές καλές εποχές με τον «αυτοκράτορα» του Ελληνικού μπάσκετ!
Κακά τα ψέματα σε συλλογικό επίπεδο Ευρωπαϊκά μπορεί η ΑΕΚ να πήρε το πρώτο τρόπαιο και μετά οι «αιώνιοι» της Αθήνας, αλλά για τον Άρη τρέχαμε να προλάβουμε την Πέμπτη το βράδυ, να πανηγυρίσουμε, να κλάψουμε.
Αρέσει δεν αρέσει και ποσώς με ενδιαφέρει, μπασκετικοί γίναμε από τον Άρη της εποχής Γκάλη-Γιαννάκη στην 10ετία του 80′ και προς τα τέλη της.
Με τον Άρη του Γιάννη Ιωαννίδη. «Με τον Γκάλη,τον Γιαννάκη ,τον Φιλίππου και με τα άλλα παιδιά», όπως τραγουδούσε η μεγάλη Μαρινέλα, με το «6.25» αν θυμάμαι καλά το μαγαζί του τριποντάκια Λευτέρη Σούμποτιτς που σε μια πρόσφατη συνέντευξή του επικαλέστηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης για το εξαιρετικό του σουτ στις γωνίες.
Μεγάλες και ωραίες εποχές που δεν ξεναέρχονται όπως με την μεγάλη εκστρατεία 8.000 Αρειανών και όχι μόνο στην Γάνδη το 1987 στο πρώτο Φάιναλ Φορ για Ελληνική ομάδα στην τότε Ευρωλίγκα. Στο περίφημο κύπελλο πρωταθλητριών!
Ο Άρης τότε είχε καταφέρει κάτι μοναδικό όπως και η ΑΕΚ το ‘68. Αλλά ο Άρης σε εβδομαδιαία βάση.
Ο Άρης που μαζί με την Εθνική μας ομάδα έφεραν μαζικά τον κόσμο στο μπάσκετ, να το αγαπήσει, να αθληθεί, να γίνει μπασκετμπολίστας όπως ήταν το όνειρο κάθε παιδιού εκείνη την εποχή! Όλοι ήταν λίγο Άρης όπως λέμε..
Νομίζω είναι η μοναδική ομάδα στην ιστορία που όλοι γούσταραν τις Πέμπτες να είναι Άρης!
Κάθε Πέμπτη βράδη η ΕΡΤ έφερνε τον Άρη στα σπίτια μας και στους δρόμους υπήρχε πραγματικό λοκ ντάουν! Το πιο επιτυχημένο ίσως μάλιστα….! Κανονικό λοκ ντάουν, δεν κυκλοφορούσε ψυχή!
Χωρίς πλάκα είχαν το ρεπό τους εκείνη την μέρα Πανελλαδικά τα θέατρα, έκλειναν τα λεγόμενα καλά μαγαζιά ,τα εστιατόρια ακόμα και τα μπουζούκια! Σε εποχές ευδαιμονίας μάλιστα! Αλλά την Πέμπτη έχει Άρη, σταματάνε όλα μετά τις 21.00!
Ακόμα και οι μεγάλοι Μαρινέλα, Πάριος, είχαν ρεπό εκείνη την μέρα και ανέβαιναν Θεσσαλονίκη στο Παλέ!
Η μέρα θυμάμαι καθώς ήμουν στην εφηβική ηλικία που ξεπουλούσαν όλοι, πιτσαρίες, σουβλάκια, χαμός. Στα μαγαζιά και όχι μόνο της Θεσσαλονίκης αράχνες…..Ψυχή δεν κυκλοφορούσε 9-12.
Όλη η Ελλάδα ήταν καθισμένη στο καναπέ για να δει τον μεγάλο Άρη με Γκάλη, Γιαννάκη, Σούμποτιτς, Φιλίππου, Λυπηρίδη, Γουίλτζερ, Ρωμανίδη, Δοξάκη, Σταμάτη,το θρυλικό… «μωρό του ελαφιού» ή ΜάικΤζόουνς και όλα τα παιδιά που τότε μας έκαναν υπερήφανους.
Κάθε Πέμπτη ήταν η χαρούμενη μέρα για όλους όσους αγαπούσαν τον αθλητισμό σε μια εποχή πολύ περισσότερης αθλητικής παιδείας και «υγείας» σε σχέση με τώρα.
Ολη η Ελλάδα ήταν ενωμένη εκείνες τις θρυλικές Πέμπτες. Και όλη η Ελλάδα ήταν κλεισμένη στο σπίτι της με την δική της θέληση και χαρά…
Και θυμάμαι κάτι φίλους από το εξωτερικό που είχαν έρθει μια Πέμπτη βράδυ και με είχαν ρωτήσει με απορία: «Σώτο τι έγινε και έχει αδειάσει η Αθήνα»;
Η Αθήνα, προσέξτε, όχι η Θεσσαλονίκη που δεν πετούσε ούτε κουνούπι! Ωραίες, αγνές όπως λέμε εποχές, αυθεντικές και με όμορφες αναμνήσεις…
Που περιμέναμε στους δέκτες να δούμε την είσοδο του Άρη με τα εκατομμύρια(!) χαρτάκια και ταινίες από ταμειακές μηχανές (!) που έκαναν την οθόνη της τηλεόρασης να καλύπτεται από το άσπρο πέπλο στο θρυλικό Παλέ!
Και φυσικά να θυμίσω ότι όταν ερχόταν ο Άρης εκείνη την εποχή στην Αθήνα στα …θρυλικά Παπαστράτειο, Μετς, Ν.Φιλαδέλφεια, Αρτάκης στην Ν.Σμύρνη, Ιλίσια, Σαλούν στου Παπάγου, Τάφος του Ινδού, γινόταν παρέλαση… Συγκέντρωση!
Δύο ώρες πριν κλειστά όλα γύρω γύρω, κλειστές οι πόρτες, έπρεπε να πας με εισιτήριο 2,5 ώρες πριν! Ασύλληπτο ε;
basketblog.gr